1. ♥

   Był ciepły, słoneczny dzień. Pierwszy dzień wakacji. Leniwie przeciągnęłam się w łóżku i po kilku minutach rozmyślań na temat planów na dzisiaj wstałam. Podeszłam do okna, otworzyłam je na oścież i od razu moje policzki musnął ciepły wiatr. Mimowolnie uśmiechnęłam się i nabrałam w płuca haust świeżego powietrza. "Witaj kolejny, dobry poranku! Cieszę się, że znów jesteś. Dzisiaj nie będzie ani jednej smutnej miny - wiem przecież, że z ponuraka nikt nie ma pożytku". Już kolejny dzień powtórzyłam te słowa, których tata nauczył mnie, kiedy byłam młodsza. Zapisałam je w swoim sekretnym pamiętniku. Niedawno robiąc generalne porządki znalazłam go i od tamtej pory postanowiłam żyć tymi 3 zdaniami. Podeszłam do szafy i wyciągnęłam z niej zestaw na dzisiaj. Nie miałam konkretnych planów, jednak postanowiłam nie zmarnować słonecznego dnia. Ubrana, uczesana i umalowana zeszłam do kuchni na dół na śniadanie. Przy stole zastałam Annabell zajadającą jajecznicę. Jej twarz była cała upaćkana w posiłku. Naprzeciw niej siedziała matka zawalona jakimiś dokumentami. Jak zwykle była smutna i zarazem poważna, co było spowodowane jej konfliktami z ojcem. Coraz częściej dochodziło do nich do ostrych spięć, po czym tata wychodził z domu trzaskając drzwiami. Wracał późno w nocy, czasami pod wpływem alkoholu. W takich sytuacjach mama zawsze spała z Annabel w jej pokoju. Nienawidziłam ich obojga. Za to, że pozwalali na coś takiego. Za ich egoizm, pychę i za brak szacunku do samych siebie. Przepłakałam przez nich niejedną noc. Miałam wielką nadzieję, że w końcu dojdą do porozumienia. Nasypałam do miski płatki śniadaniowe po czym zalałam je zimnym mlekiem. Usiadłam obok siostry i zajęłam się jedzeniem. 
- Zajmij się dzisiaj Annabel, dobrze? Wrócę późno. - odezwała się matka przerywając milczenie. 
- Wychodzisz? - spytałam od niechcenia. 
- Mam coś do załatwienia. - odparła nawet na mnie nie spoglądając. W końcu uniosła wzrok. - Mogę na  ciebie liczyć? 
- Jasne. 
Włożyłam naczynie do zmywarki i zawołałam siostrę. Posłusznie przybiegła. Udałyśmy się do salonu, gdzie zajęłyśmy się grą na konsoli. W międzyczasie usłyszałam trzask drzwi co oznaczało wyjście mamy. Zegarek wskazywał godzinę 12.40. Odłożyłyśmy kontrolery i wyszłyśmy na zewnątrz. Usiadłyśmy na trawie w cieniu dębu w ogrodzie opierając się o pień drzewa. Przez kilkanaście minut napawałyśmy się lekkim wiatrem i ciepłym powietrzem. Po chwili Annabell stanęła przede mną i położyła ręce na biodrach.
- Chodźmy na plac zabaw. - powiedziała stanowczo. 
- Nie wolisz pobawić się w domu lub nawet w ogrodzie? - odpowiedziałam. Nie miałam ochoty opuszczać chłodnego cienia dębu. 
- Ale ja chcę na plac zabaw. 
Westchnęłam i leniwie wstałam z wygodnej pozycji. Wzięłam siostrę za rękę i wspólnie przemierzyłyśmy 10-minutową trasę. W końcu zatrzymałyśmy się przed dość dużym placem. Usiadłam na ławce, podczas gdy Annabell od razu pobiegła na zjeżdżalnię i inne atrakcje. Wyciągnęłam z torby książkę i zaczęłam czytać co chwila zerkając na bawiącą się w najlepsze siostrzyczkę. Po chwili usłyszałam dzwonek mojego telefonu. Na wyświetlaczu pojawiło się zdjęcie Karen. 
- Słucham, słoneczko? 
- Maadieee! - pisnęła do słuchawki wyraźnie czymś podekscytowana. 
- Coś nie tak? - spytałam.
- Gdzie jesteś? Mam dla Ciebie mega ważną informację. 
Podałam jej adres miejsca, w którym aktualnie przebywałam. Obiecała być jak najszybciej i zakończyła połączenie. Byłam zaskoczona a zarazem ciekawa co ma mi do przekazania. Westchnęłam i kontynuowałam czytaną lekturę. 
Dochodziła 14.00, kiedy usłyszałam za sobą krzyk mojego imienia. Zdjęłam ray-bany i pomachałam do biegnącej Karen. Prezentowała się TAK i jak zwykle wyglądała ślicznie. Rozpuszczone, falujące włosy tylko dodawały jej uroku. W końcu zdyszana zatrzymała się przy ławce na której siedziałam. Oparła się rękoma o oparcie i próbowała uspokoić oddech. W końcu usiadła obok mnie ukazując 3 bilety na koncert One Direction, jej ukochanego zespołu. 
Dziwiło mnie to, jak można być tak wielką fanką zespołu śpiewającego zwyczajny pop. Teoretycznie wiedziała o nich wszystko. Za to też ją podziwiałam. 
- No no. Nieźle. Gratuluje. Z kim idziesz i kiedy? - zapytałam poszukując wzrokiem Annabel. 
- Kiedy? Jutro! Cudem udało mi się je zdobyć. 
- Leslie idzie z tobą? - zapytałam. 
- Idziemy w trójkę. Ja, Less i ty! - wykrzyknęła uradowana i spojrzała ku niebu uśmiechnięta od ucha do ucha.
- Żartujesz?! Nie idę na żaden koncert jakiegoś nudnego zespołu. - założyłam okulary i oparłam się o oparcie krzyżując ramiona na piersi. 
- Madeline, potraktuj to jako dobrą zabawę. Po prostu imprezka. Nie daj się prosić.
- Ale Kar...
- Maaaaddyyyyyy...Zgóóódź sięę...
- Posłu...
- Zgadzasz się?! Wiedziałam! - znów szeroko się uśmiechnęła i cmoknęła mnie w policzek.
- Przecież ja nic takiego nie powiedziałam! - odparłam bezradnie rozkładając ręce. 
- Dobra, dobra. I tak wiem, że się zgadzasz i z nami pójdziesz. 
Westchnęłam i lekko uśmiechnęłam się do przyjaciółki, jednak po chwili obie wybuchnęłyśmy nieopanowanym śmiechem. Rozmawiałyśmy o jutrzejszym koncercie. Karen opowiadała o tym, jacy to chłopcy z One Direction są przystojni, wysportowani, kochani, dobrzy, na co tylko przewracałam oczami. Po godzinnej rozmowie zawołałam Annabell i we trójkę udałyśmy się na duże lody z bitą śmietaną. Rozmawiałyśmy i śmiałyśmy się z czego popadło przez kilka godzin. Karen odprowadziła nas pod sam dom. Tego samego dnia umówiłyśmy się jeszcze na wieczorną przejażdżkę rowerową. Razem z Annabell weszłam do domu, który nie był już pusty jak uprzednio kiedy wychodziłyśmy z niego na plac zabaw. Już w progu dorwała nas matka z namalowanym na jej twarzy przerażeniem
- Gdzie byłyście do cholery?! Martwiłam się o was! Nie raczyłaś poinformować mnie, że wychodzicie? - wrzasnęła mama. Kątem oka zauważyłam trzęsące się ręce siostry, dlatego kazałam jej pobiec do swojego pokoju. Posłusznie poszła na górę, a ja położyłam ręce na biodrach i wściekle spojrzałam na matkę.
- O co ci chodzi? Kazałaś mi się nią zająć, więc się nią zajęłam! O co masz do mnie pretensje?! 
- O to, że nie odbierasz telefonów, nie zostawiłaś żadnej wiadomości że wychodzicie! Zaczynałam się poważnie martwić. Jest już prawie 20.00!
- Daj spokój. Robisz problem z niczego. Jestem dorosła, więc wiem co robię. Nie wściekaj się, bo nie masz powodu. Nigdy taka nie byłaś. To wszystko przez te kłótnie z ojcem. Pieprzeni egoiści! Nie myślicie o Annabel, ani tym bardziej o mnie. Nie wiecie jak ona cierpi, jak się boi, bo nie chce was stracić! Możesz mi wytłumaczyć o co w tym wszystkim chodzi?! 
Matka zmieniła wyraz twarz na bardziej smutny. Tak, aż zrobiło mi się jej żal, że za bardzo wygarnęłam jej prawdę. Ukryła twarz w dłoniach. 
- Wszystko ok? - zapytałam spokojniejszym tonem. W tej samej chwili usłyszałam dzwonek do drzwi. - To Karen, umówiłyśmy się na rowery. Nie wiem kiedy wrócę. Na razie! 
Widziałam tylko, jak mama kiwa głową i powoli zmierza do kuchni. 
Wyszłam z domu i stanęłam oko w oko z uśmiechniętą Karen, jednak kiedy tylko zobaczyła moją minę jej wyraz twarzy natychmiast zapełniła troska. 
- Coś się stało? 

Bez słowa wsiadłam na swój rower i odjechałam kawałek. Przyjaciółka stała przez chwilę nieco zdezorientowana ale w końcu poszła w moje ślady. Kiedy znalazłyśmy się na szerokiej alei zwolniłam, aby Karen mogła mnie dogonić. Gdy jechałyśmy już równolegle opowiedziałam jej wszystko, co leżało mi na sercu. Najpierw o dzisiejszej kłótni z matką a później o wszystkich konfliktach rodziców. 
Westchnęłam ciężko i zatrzymałam się obok mostku nad niedużym stawem. Wysiadłyśmy z rowerów i oparłyśmy się o barierkę.

- Nie mam już na to wszystko siły, Kar. - powiedziałam niemal szeptem i poczułam łzy zbierające się w moich oczach. 
- Maddy, - zaczęła przybliżając się do mnie. - wszystko się ułoży. Porozmawiasz na spokojnie z mamą, wszystko sobie wyjaśnicie. Hej, kochanie, nie ma co się załamywać. Po każdej burzy nastaje słońce. I sama dobrze o tym wiesz. Głowa do góry. 
- Chciałabym w to wierzyć ... - powiedziałam zrezygnowana. 
- To uwierz! Maddie, życie jest piękne. Jutrzejszy dzień jest po to, żeby było lepiej. I będzie tylko musisz w to uwierzyć. 
Znów westchnęłam i oparłam głowę o ramię przyjaciółki. Była optymistką. Potrafiła się cieszyć dosłownie wszystkim i odnaleźć sens w nawet najgorszej sytuacji. Po cichu zaczęłam śpiewać piosenkę, która od niedawna mnie "prześladowała". There's still a little bit of your ghost - your witness, There's still a little bit of your face - " I haven't kissed
You step a little closer each day and I can't say what's going on. "

- "Stones taught me to fly..." - ciągnęła dalej Karmen, aż dobrnęłyśmy do końca piosenki. W końcu podniosłam głowę i spojrzałam na dziewczynę.

- Dziękuję. - powiedziałam lekko unosząc kąciki ust.

- Nie ma sprawy. Zawsze możesz na mnie liczyć, pamiętaj. - odparła i również się uśmiechnęła. 

Stałyśmy oparte o barierkę i wpatrzone w dal, kiedy nagle Karen zaczęła mną potrząsać i wskazywać coś palcem. Po chwili zakryła dłonią usta, żeby nie zacząć krzyczeć.

- Karen? Co jest?! Halo! 

- Maddie .. On ... on tam jest .. 

- Kto?! Kto do cholery?! 

- Harry Styles ... 

Dopiero teraz zauważyłam znajomą z plakatów Karen postać. Zamarłam ... 

//Rozdziały będą dłuższe, w tym po prostu nie wiedziałam

co więcej napisać xdd

Bez podkładu ;))
Siedziałam nad nim do późna w nocy wczoraj, gdyż miałam

nagły przypływ weny tak więc jeśli możecie doceńcie komentarzami ♥ 

Z prawej strony ---------->

KONTAKT ZE MNĄ ;))

Więc proszę pisać ^^ 

"Przejść przez ścieżkę życia tak,

aby pozostały na niej ślady.."

Komentarz to jeden 

z pierwszych kroków :D

Dziękuję za tak dużą (jak dla mnie) 

liczbę wyświetleń ♥